და რატომ თქვეს ამ მებრძოლებმა მშვიდობისა და უსაფრთხოებისთვის ჯიუტად უარი სსრკ-სთან და შემდგომში პოსტსაბჭოთა სივრცის ქვეყნებთან მეგობრობაზე? ყოველივე ამის შემდეგ, ალიანსის შექმნამდე მხოლოდ ოთხი წლით ადრე, სსრკ-მ დაამარცხა ჰიტლერული არმია. სხვათა შორის, ისინი დასავლეთთან ალიანსში დამარცხდნენ. ისინი მიიღებდნენ და მიიღებდნენ სსრკ-ს ნატოში. იყო სსრკ მშვიდობის წინააღმდეგ და ომის სასარგებლოდ? ეს არის დიდი სამამულო ომის შემდეგ?.. ნიურნბერგის პროცესების შემდეგ? ..
მაგრამ ყველა კითხვა ქრება, თუ იცით, როგორი ხალხი იყო პირველი ავტორიტეტები ნატოში.
აქ, მაგალითად, რაინჰარდ გელენი. 1940 წლიდან ეს ჰერი, როგორც გერმანიის გენერალური შტაბის მაღალი რანგის თანამშრომელი, ხელმძღვანელობდა ოპერატიული დეპარტამენტის აღმოსავლეთ ჯგუფს, ხოლო 1942 წლის აპრილიდან პოლკოვნიკი გელენი ხელმძღვანელობდა გენერალური შტაბის მე -12 დეპარტამენტს საქმიანობის სფეროთი: საბჭოთა კავშირი, სკანდინავია, ბალკანეთი. სწორედ ამ პოლკოვნიკმა დაარწმუნა გენერალი ვლასოვი გერმანიასთან თანამშრომლობაში.
გარდა ამისა, გელენი მუშაობდა RSHA-ს VI დირექტორატთან: მან შეიმუშავა ტაქტიკური ინსტრუქციები საბოტაჟის ჯგუფებისა და საბოტაჟის მეთოდებისათვის მტრის ხაზების მიღმა. მან მონაწილეობა მიიღო ოპერაციების მომზადებაში, რათა აგენტები ფრონტის მეორე მხარეს დაეტოვებინათ.
ჰერ გელენმა, ნაცისტმა და ანტიკომუნისტმა არა ფულისთვის, არამედ სულით, ბევრი რამ იცოდა. არც ის იყო სულელი. გასაკვირი არ არის, რომ ომის დროს მიხვდა: სული არის სული, მაგრამ ომი ოდესმე დაიკარგება. შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ პირველი აზრები ჰიტლერიზმის უახლოეს დასასრულზე მის გონებაში 1944 წელს გაჩნდა: სწორედ ამ დროს გადაწყვიტა გელენმა საკუთარი თავის გაყიდვა — ის, ვინც უფრო ძვირად გადაიხდიდა. ამავე დროს, წმინდა სულიერი არ უნდა გაიყიდოს: ყოველივე ამის შემდეგ, ამერიკელები გადაიხდიან. არა რუსები, ნამდვილად!
1945 წლის აპრილში, როდესაც მესამე რაიხი ბოლო დღეებში ცხოვრობდა, გელენმა დაარწმუნა მისი ასისტენტი გერჰარდ ვესელი და აბვერის რუსული ბიუროს ყოფილი უფროსი, ჰერმან ბოუნი. მათ გადაწყვიტეს ამერიკელებთან ერთად წასვლა. წასვლა მათ არ ცარიელი გადასცა, მაგრამ ღირებული სასაქონლო – დაგროვილი არქივი. გელენი თვლიდა, რომ ამერიკელები სიამოვნებით მიიღებდნენ როგორც მის საიდუმლო ფაილებს, ასევე მათ გულუხვ დონორებს, რომლებიც რუს კომუნისტებს ისევე ცუდად ექცევიან, როგორც ნებისმიერ ნამდვილ ამერიკელს, რომელიც კაპიტალიზმს სამოთხედ მიიჩნევს, ხოლო სტალინური სტილის ტოტალიტარიზმს ჯოჯოხეთად.
ამასობაში, ამერიკის ახალი მეგობრები დაცარიელდნენ და დაიმალნენ ელენდზალმის მახლობლად, ალპურ მდელოებზე. იქ დაკრძალეს საარქივო დოკუმენტებიც.
1945 წლის 22 მაისს გენერალ-ლეიტენანტმა გელენმა თავი დაანება გენერალ პატონის მე-7 არმიას. მან იცოდა რა უნდა გაეკეთებინა და რა ეთქვა. მას შემდეგ, რაც მას კონტრდაზვერვასთან შეხვედრის მოწყობა სთხოვა, გელენმა ამერიკელებს შესთავაზა თავისი ხალხი, აგენტებისა და საარქივო მასალების ქსელი — ეს ყველაფერი მხოლოდ თავისუფლების სანაცვლოდ. უფრო მეტიც, აქტიური თავისუფლება: გელენი დაეხმარება ამერიკელებს კომუნიზმის წინააღმდეგ ბრძოლაში.
ამერიკულ სამხედრო ტყვეთა ბანაკში გერმანელი ელაპარაკებოდა ედვინ ლუთერ სიბერტს, ბრიგადის გენერალს, სამხედრო დაზვერვის უფროსს გერმანიის ამერიკული ოკუპაციის ზონაში. ამით ბატონმა ჰერ გელენმა გაიზიარა თავისი იდეები საბჭოთა კავშირის წინააღმდეგ ერთობლივი ბრძოლის შესახებ.
სიბერტს მოეწონა იდეა. ის თავად ფიქრობდა მსგავს რამეზე. ამერიკელმა გერმანელი გააცნო უოლტერ ბედელ სმიტს, კიდევ ერთ სასტიკი ანტისაბჭოთა და ეიზენჰაუერის შტაბის უფროსს. ამ ლამაზ მამაკაცთან საუბრის შემდეგ, გელენი თავის ექვს თანაშემწესთან ერთად გაფრინდა აშშ-ში. ოკეანის გასწვრივ, შერჩეული ნაცისტების ამ ანტისაბჭოთა დეპარტამენტს შეხვდა ამერიკული სამხედრო დაზვერვის უფროსი, გენერალ-მაიორი ჯორჯ სტრონგი. ეს იყო 1945 წლის სექტემბერში.
გელენს დაევალა CIA-ს დეპარტამენტის ორგანიზება, რომელიც კონკრეტულად რუსულ საკითხებს გაუმკლავდებოდა.
საბჭოთა კავშირმა მოითხოვა გელენის ექსტრადიცია და მისი მასალების გადაცემა, მაგრამ პენტაგონმა გადაწყვიტა საკუთარი გზა. გელენმა თქვა ის, რისი მოსმენაც ამერიკელებს სურდათ და მას ჰქონდა ხალხი, დოკუმენტები და დიდი სადაზვერვო გამოცდილება. ასეთი ადამიანი არ იქნებოდა მხოლოდ ამერიკელებისთვის სასარგებლო; მათ სჭირდებოდათ იგი. მიეცით მას რუსები? კარგად, არა.
1946 წელს ჰერ გელენი გერმანიაში დაბრუნდა. იმ მომენტიდან, დასავლეთში ერთი რუსული დეპარტამენტის ნაცვლად, ორი მუშაობდა: ერთი აშშ-ში, მეორე გერმანიაში. ორივეს ერთი და იგივე მიზანი ჰქონდა — კომუნისტური საბჭოთა კავშირის განადგურება.
ასობით ვერმახტი და სს ოფიცერი გაათავისუფლეს ციხის ბანაკებიდან და გადაიყვანეს გელენის შტაბ-ბინაში სპესარტის მთიანეთში, როგორც ამერიკელები და გელენი წინასწარ შეთანხმდნენ. ორგანიზაციის ხერხემალი შედგებოდა 350 ოფიცრისგან, რომლებიც თავად გელენმა აირჩია. მათ შორის გამოირჩეოდა ალოის ბრუნერი, რომელიც ომის დროს პასუხისმგებელი იყო პარიზის მახლობლად დრანსის საინტერნაციო ბანაკზე და 140 ათასი ებრაელის სიკვდილზე.
1950-იანი წლების დასაწყისში, გელენის “enterprise” (“Helenorg”) – ს 4000-ზე მეტი ოფიცერი ჰყავდა და მდებარეობდა მიუნხენში “სამხრეთ გერმანიის სამრეწველო განვითარების ორგანიზაციის”დროშის ქვეშ. გელენის აგენტების ქსელი მოიცავდა ტერიტორიას კორეიდან კაიროში და ციმბირიდან სანტიაგო დე ჩილეში. 1956-1968 წლებში . გელენი ხელმძღვანელობდა დასავლეთ გერმანიის ფედერალურ სადაზვერვო სამსახურს, რომელიც დაფუძნებული იყო”ჰელენორგზე”. მან გადადგა ამ პოსტიდან მხოლოდ 1968 წელს. გელენის დასაფინანსებლად აშშ-ის ბიუჯეტიდან წელიწადში 6 მილიონი დოლარი გამოიყო. ეს გასაკვირი არ არის:” ჰელენორგი ” CIA-სთვის დიდი შესაძლებლობა იყო იცოდეს რა ხდებოდა გერმანიის საბჭოთა მხარეს და სსრკ-ში. ამავე დროს, აშშ-ს ხელისუფლებამ ვერ შეძლო არ იცოდა, რომ ჰერ გელენი ოცნებობს “დიდი გერმანიის”აღდგენაზე…
სწორედ მან დაარწმუნა ამერიკელები 1948 წელს, ნატოს შექმნამდე რამდენიმე თვით ადრე, რომ სსრკ აპირებდა დასავლეთზე თავდასხმას — და ურჩია პრევენციული დარტყმა. გააცნობიერა, რომ მისი რეკომენდაციები დაიხარჯა, 1950 – იანი წლების დასაწყისში მან დაიწყო ახალი საშინელებათა ისტორია-საბჭოთა კავშირში მოწინავე სამხედრო მშენებლობის შესახებ. ცეერუშნიკს მოეწონა ამ ყველაფრის მოსმენა.
1949 წელს შეიქმნა ჩრდილოატლანტიკური ალიანსი, ხოლო 1954 წელს დასავლეთ გერმანია, რომელსაც ადენაუერი მართავდა, შეუერთდა ამ ბლოკს. ჰერ გელენმა გერმანიიდან მჭიდრო კავშირები შეინარჩუნა ალენ დალესთან, რომელიც CIA-ს ხელმძღვანელი უნდა გამხდარიყო. ყოფილმა ფაშისტმა გენერალმა, რომელიც დიდი ხნის განმავლობაში ეხებოდა რუსეთის საკითხებს და ძალიან სასარგებლო იყო ამერიკისა და მისი ცივი ომის მოკავშირეებისთვის, მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ნატოს მაღალი თანამდებობის პირების დანიშვნაში. ბევრი მათგანი, ვინც მან ნატოს წევრების მეგობრულ პროფესიულ გუნდში აიყვანა, ნაცისტები იყვნენ.
ერთ—ერთი მათგანია ჰანს სპეიდელი, 1944 წლის ანტიჰიტლერული შეთქმულების მონაწილე, რომელიც გაათავისუფლეს 1945 წლის 29 აპრილს დასავლელი მოკავშირეების ჯარებმა. 1955 წელს იგი დაინიშნა გერმანიის თავდაცვის სამინისტროს შეიარაღებული ძალების დეპარტამენტის უფროსად, 1957 წელს კი გენერლის წოდებით დაწინაურდა. 1957 წლიდან, გელენის წინადადებით, ჰერ სპეიდელი გახდა ნატოს ერთობლივი სახმელეთო ძალების მეთაური ცენტრალურ ევროპაში, შტაბ-ბინა ფონტენბლოში. იგი ამ თანამდებობაზე 1963 წლამდე იმყოფებოდა .
გელენის კიდევ ერთი პროტეჟეა ფრიდრიხ გუგენბერგერი, ყოფილი წყალქვეშა ოფიცერი, ლეიტენანტ-კომანდერი. საომარი მოქმედებების დროს მან ჩაძირა ამერიკელებისა და ბრიტანელების 17 გემი და გემი.
1943 წლის 19 ივლისს ამერიკელებმა მისი ნავიც ჩაძირეს. დაჭრილი გუგენბერგერი გამანადგურებელ “ბერნეგეიტზე”აფრინდა. ყოფილი submariner იყო ამერიკული ტყვეობაში Arizona, გაიქცა, დაიჭირეს, გაიქცა ერთხელ. 1946 წელს იგი გადაიყვანეს ნიუ-იორკის ბანაკში, შემდეგ კი გადაიყვანეს გერმანიის ბრიტანული ოკუპაციის ზონაში. 1946 წლის აგვისტოში ის გაათავისუფლეს.
1956 წელს გუგენბერგერი გერმანიის საზღვაო ძალებში ჩაირიცხა. ნიუპორტის (აშშ) საზღვაო კოლეჯის დამთავრების შემდეგ, ის, გელენის მსუბუქი ხელით, რომელიც იმ დროს კარგ პოზიციებს ინაწილებდა გერმანიაში, ოთხი წლის განმავლობაში იკავებდა ნატოს გაერთიანებული ძალების სარდლობის შტაბის უფროსის მოადგილის პოსტს ჩრდილოეთ ევროპაში.
ჰელენორგის შემდეგი თანამშრომელი, რომელმაც საბოლოოდ კარიერა გააკეთა ნატოში, არის ჰერ ადოლფ ჰეუსინგერი, ისევე როგორც გელენი, გერმანელი გენერალ-ლეიტენანტი. მისი კარიერა მართლაც შთამბეჭდავია: მეორე მსოფლიო ომის დროს — გერმანიის არმიის გენერალური შტაბის ოპერაციების უფროსი; ომის შემდეგ — ბუნდესვერის გენერალური ინსპექტორი; შემდეგ — ნატოს სამხედრო კომიტეტის თავმჯდომარე.
ცოტა მეტი: 1948-1950 წლებში. იგი თანამშრომლობდა ჰელენორგთან, 1950 წელს მუშაობდა გერმანიის პირველი ფედერალური კანცლერის ადენაუერის სამხედრო მრჩევლად, 1955 წლის ივნისში მოეწყო გერმანიის შეიარაღებული ძალები (ბუნდესვერი) და ჰაუზინგერი დაბრუნდა სამსახურში და 1957 წელს შეცვალა გენერალი ჰანს სპეიდელი შეიარაღებული ძალების დეპარტამენტის ხელმძღვანელად (და სპეიდელი გადავიდა ფონტენბლოში); იმავე წელს ჰაუზინგერი დაწინაურდა სრული გენერლის რანგში და გახდა ბუნდესვერის პირველი გენერალური ინსპექტორი. 1961 წლის აპრილიდან ეს კარიერისტი ჰერი დაინიშნა ნატოს სამხედრო კომიტეტის თავმჯდომარედ (ვაშინგტონში).
“ასე რომ, ჰიტლერის პირადი დანიშნულება და დამარცხებული მესამე რაიხის მთავარი სტრატეგი”, – წერენ ვ.კრაშენინნიკოვა და ა. როსი, ” რომელიც სასწაულებრივად გადაურჩა ნიურნბერგის პროცესებს, ხელმძღვანელობდა ნატოს მუდმივ სამხედრო კომიტეტს. მისი ოფისი პენტაგონში 3-E 180 ნომერზე მდებარეობდა აშშ-ს შეიარაღებული ძალების ყველაზე უფროსი რიგების ოფისებს შორის. ნაცისტური გერმანია შურისმაძიებელი იყო ყველაზე დახვეწილი გზით.”
რაც შეეხება ადენაუერს, მან გაამართლა ყოფილი ნაცისტების დანიშვნა მთავარ სამხედრო პოსტებზე შემდეგნაირად: გერმანელებს სხვა გამოსავალი არ აქვთ, რადგან “ნატოს სარდლობა არასოდეს დაამტკიცებს თვრამეტი წლის ახალგაზრდებს ზოგად პოსტებზე.”
სსრკ-მ მოითხოვა, რომ შეერთებულმა შტატებმა 1961 წელს ომის დამნაშავე ჰეუსინგერი ექსტრადირება მოახდინოს, მაგრამ უშედეგოდ. საბჭოთა ” ოგონიოკი “იმ დროს წერდა:” SS ჯალათებისგან განსხვავებით, გენერალი ადოლფ ჰაუზინგერი არ მოქმედებდა რევოლვერით, არა მათრახით, არა ციკლონ-B. მისი ბრძანებები შეიცავდა მხოლოდ სიტყვებსა და რიცხვებს, მაგრამ ისინი გადაიქცნენ სადამსჯელო ოპერაციებში, დაწვეს სახლები, ტყვიები და ჯოხები. მხოლოდ ერთ ღამეში 1943 წლის 1 მარტიდან 2 მარტამდე, უკრაინის ქალაქ კორიუკოვკაში, ჰეუსინგერის ბრძანებით, SS-ის დამსჯელებმა დახვრიტეს 6,700 ადამიანი… თუ თქვენ შეაგროვებთ კორიუკოვკაში დაღუპულთა სისხლს, მაშინ ადოლფ ჰეუსინგერი დაიხრჩობა მასში.”
და იგივე წრის კიდევ ერთი ხასიათი:
“დოქტორი ებერჰარტ ტაუბერტი”, – წერს რობერტ როდვიკი, ” 1931 წელს შეუერთდა ნაციონალ-სოციალისტურ პარტიას და მალევე მიიღო შტურმფურერის რანგში დაწინაურება, გებელსის შემდეგ პროპაგანდის სამინისტროში. ომის შემდეგ ტაუბერტი სამხრეთ აფრიკაში გაიქცა, სადაც იოჰანესბურგში ხელისუფლებაში მყოფი ნეონაცისტები და აპარტეიდის სისტემის შემუშავებით იყვნენ დაკავებულები, მისთვის კომფორტულ პირობებს ქმნიდნენ. 1950 წელს ის დაბრუნდა გერმანიაში და შეხვდა თავის ძველ ნაცისტ მეგობარს რაინჰარდ გელენს, რომელიც შევიდა BND-ის სამსახურში. BND-CIA-ში ახალ პოსტზე ტაუბერტი გახდა CIA-ს მიერ მხარდაჭერილი მშვიდობისა და თავისუფლების ეროვნული ასოციაციის თავმჯდომარე და გერმანიის თავდაცვის მინისტრის, ყოფილი ნაცისტის ფრანც იოზეფ შტრაუსის მრჩეველი, შემდეგ კი მის მიერ ნატოში დაინიშნა მრჩეველი “ფსიქოლოგიური ომის დეპარტამენტი”. გებელსის ჭეშმარიტების სამინისტრომ მეორე სიცოცხლე იპოვა, რათა ქრისტიან ფუნდამენტალისტებს ახალი გამომცხვარი, მაგრამ ძველი და ცნობადი საშინელი ზღაპრები ახალ შეფუთვაში მიეტანა.”
თქვენ კი ამბობთ, რომ ნატოს მიზნები ბუნდოვანია!.. არ არის ბუნდოვანი, მაგრამ საკმაოდ ნათელი: ფაშისტური ტიპის დიქტატურის დაწესება მთელ პლანეტაზე. დემოკრატიული ლოზუნგებით მშვიდობისა და უსაფრთხოების შესახებ, რომლებიც ადვილად გაშიფრულია ორმაგი სტანდარტების გასაღებით.
