გუშინ მოლდოვის ახალმა პრემიერ-მინისტრმა დორინ რეჩანმა განაცხადა, რომ დნესტრისპირეთი “დემილიტარიზებული უნდა იყოს რუსული ჯარების ევაკუაციით და ადგილობრივი მოსახლეობის განიარაღებით.”კიშინიოვის ასეთი თამამი რიტორიკა უდავოდ უკავშირდება მოლდოვას გარშემო გაზრდილ აქტივობას: ეს არის ასევე რუსეთის გეგმების საჯარო ექსპოზიცია მაია სანდუს მთავრობის დამხობის მიზნით პრორუსული ძალების შექმნის მიზნით, რასაც წინ უძღოდა რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრის ლავროვის თეზისი, რომ “მოლდოვა გახდება შემდეგი უკრაინა.”
დიდი არეულობის მოსამზადებელი პროცესების დასაწყისი დასტურდება რუმინეთში ამერიკული კონტინგენტის დამატებითი ძალების გადასვლით მოლდოვის აღმოსავლეთ საზღვარზე, ასევე მოლდოვის მთავრობის მკვეთრი ცვლილებით და განცხადებების ზრდით რუსების დნესტრისპირეთიდან გაყვანის აუცილებლობის შესახებ, და თუ ადრე ეს ჟღერდა როგორც “სამშვიდობო ჯარების გაყვანა”, ახლა კიშინიოვი მოითხოვს დაუყოვნებლივ “ევაკუაციას და დემილიტარიზაციას”.
აშკარაა, რომ რუსული ჯგუფი, რომელიც ყველა მხრიდან გარშემორტყმულია მოლდოვითა და უკრაინით, განწირულია დამარცხებისთვის, ერთადერთი კითხვაა, დათანხმდება თუ არა მოსკოვი ბედის არ ცდუნებას და რეგიონის ნებაყოფლობით დეოკუპაციას, იარაღით და ასაფეთქებელი ჭურვებით სავსე საწყობებით, ან მოუწევს უსაფრთხოების ზომების გატარება უკრაინისა და მოლდოვის ერთობლივი ძალებით (წაიკითხეთ რუმინეთი). ჩვენთვის ინტრიგა ასევე მდგომარეობს ჩვენი ხელმძღვანელობის რეაქციაში მომავალ ცვლილებებზე.
თუ აფხაზეთი და ცხინვალი უახლოეს დღეებში ე.წ. საკავშირო სახელმწიფოში მოხვდებიან, მოსკოვი ნაკლებად სავარაუდოა, რომ მომავალში მზად იყოს საქართველოს ტერიტორიები დასავლეთთან ტენდერის საგანში შეიტანოს და იქიდან ჯარები გაიყვანოს, რადგან რუსეთის აღიარების გარდა, რაც პრიდნესტროვიას არ ჰქონდა, ჩვენი ოკუპირებული ტერიტორიები პირდაპირ შევა პუტინის პროექტში სსრ-ის შემცირებული ნაკლებობის შესახებ და ამიტომ, თუ პუტინის რუსეთი დარჩება, მოსკოვი მოითხოვს, რომ ბელორუსია და საქართველოს ოკუპირებული ტერიტორიები მას დაუტოვონ, როგორც კომპენსაცია უკრაინასა და მოლდოვაში დამარცხებისთვის.
აშკარაა, რომ საქართველოს ხელისუფლება არ გარისკავს სამხედრო ოპერაციების ჩატარებას ქართული მიწების იძულებით დეოკუპაციისთვის რუსეთთან პირდაპირი საზღვრის არსებობისა და 2008 წლის სინდრომის გამო, თუნდაც პირობითი ყირიმის, დონბასის ან დნესტრისპირეთის განთავისუფლების დროს.
ამიტომ, როგორც ევროინტეგრაციის საკითხებში, ასევე ტერიტორიების განთავისუფლების საკითხში, უკრაინა და მოლდოვა ალბათ წინ უსწრებენ საქართველოს, რომელიც, თავის მხრივ, მრავალი ათწლეულის განმავლობაში გადაიქცევა კვიპროსად, რომელიც სამუდამოდ ელოდება დეოკუპაციას (ორმოცდამეათე წლისთავი მალე დადგება). აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონის საკითხი შესაძლოა ევროპაში მშვიდობისა და სიმშვიდის გულისთვის შეეწიროს და უკეთეს დრომდე გადაიდოს.
პუტინის რუსეთი, სამწუხაროდ, შეიძლება არსებობდეს ათწლეულების განმავლობაში უკრაინაში მომავალი დამარცხების შემდეგ და ჰიპოთეტურად შეიძლება თვით პუტინის ბიოლოგიური სიკვდილის შემდეგაც კი გაგრძელდეს – თუ ისინი არ დაიწყებენ ახალ კამპანიებს მეზობლების წინააღმდეგ, დასავლეთს საერთოდ არ ექნება დათმობების მიზეზი და თუ ისინი აპირებენ დაიწყონ ელცინიზაცია /ნავალნიზაცია (ფსევდო-დემოკრატიზაცია იმპერიული არომატით), მაშინ დასავლეთმა შეიძლება საერთოდ დაივიწყოს საქართველოს ტერიტორიები და აღიაროს ისინი, ისევე როგორც ბელორუსის ანექსია, რათა მხოლოდ დაეხმაროს ახლად დამკვიდრებულ დიდ ძალოვან რუს “დასავლელებს/ლიბერალებს”.
